De KONA Electric is een oude liefde. Je kon niet om hem heen. De prestaties van de KONA met 64 kWh-accu stelden behalve Tesla alle concurrenten in de schaduw. Kleiner en goedkoper kon ook met het 39 kWh-batterijpakket dat je nog altijd ruim 300 kilometer ver bracht. Gegarandeerd; die Koreanen maakten waar wat ze beloofden, geen alledaags verschijnsel in de autobranche.

Veranderd is zijn Umfeld. Sinds zijn debuut vier jaar geleden kreeg hij er veel concurrenten bij. Tegen die achtergrond levert de testrit een verrassend inzicht op. Getoetst aan objectieve maatstaven blijkt zijn concurrentiepositie eerder verbeterd dan verslechterd.

Veel concurrenten met snellere laadtijden en bakken sfeerverlichting hebben één probleem: obesitas. Bij duur doen hoort gewichtigheid. Alle elektrische crossovers in de middenklasse zijn te groot, te breed, te zwaar. […] Het vet druipt van ze af en niet zo’n beetje.

In dat licht zie je de kleine KONA met andere ogen. Niet meer als het technisch en esthetisch door de dikzakken voorbijgestreefde kleintje, maar als de slimme outsider die nooit sta-in-de-weg is en presteert als een grote. Hij is het type auto dat we nodig hebben, maar dat de industrie te weinig maakt.

In de decemberkou blijft zijn libido fier overeind. Bij vertrek geeft de boordcomputer een bereik van 472 km in de eco-modus aan. Zelfs na een nacht opladen bij strenge vorst kan ik weer 441 kilometer verder. Dat is maar 10 procent minder dan de fabrieksopgave van 484 kilometer, het bewijs dat deze stekker-Koreaan verrassend winterproof is.

In de facelift-KONA werd ik tot mijn vreugde helemaal door niemand opgemerkt. Intussen zat ik goed, ontbrak het me aan niets, begreep ik snel hoe de bediening werkte, kon ik overal normaal parkeren en genoot ik van zijn onesthetische pretentieloosheid. Niets deed mooi en niets deed duur. De KONA was en bleef de stille kracht die hij moest zijn.