Vorm en inhoud drukken een onverzettelijk zelfbewustzijn uit. De stevige stoelen, het solide onderstel, de hoge bouwkwaliteit en het fraaie interieurontwerp, een first voor Hyundai; alle wattigheid is verdwenen.

De Tucson heeft een on-Koreaanse reuzensprong gemaakt van foutloos competent naar excellent. Het is een auto die de vergelijking met de Europese concurrenten niet slechts aankan maar met overmacht beslecht.

De koplampen zijn als facetogen met het rasterpatroon van de grille versmolten, een bijzonder gezicht. De zwartgeblakerde achterlichten steken in reliëf als botten uit de kofferklep. Bij inschakeling stroomt het led-rood als gloeiende lava in de lichtkanaaltjes.

De Koreaanse dienstbaarheid is gebleven. In tunnels trekt hij zelfs de regie over de luchtkwaliteit bekwaam naar zich toe. „Buitenluchttoevoer geblokkeerd voor een aangenaam binnenklimaat”, meldt het multimediascherm tevreden.

In de infotainmentsoftware zit een Koreaanse Gerrit Hiemstra. Vraag het spraakgestuurde systeem of het gaat regenen in Londen, en de Hyundai antwoordt blindelings dat dat met een neerslagkans van 87 procent meer dan waarschijnlijk is. Precies op dat moment vallen de eerste druppels in de City.

De layout van het grote touchscreen met de tiptoetsen eronder is wat mij betreft de nieuwe maatstaf voor intelligente, omgangsvriendelijke schermarchitectuur. Dat geldt ook voor de normale schakelaars op de grotendeels verbekerhouderde middentunnel.

Cool zijn de digitale spiegels. Bij richting aangeven projecteren ze omgevingsbeelden aan linker- of rechterkant op het beeldscherm voor je. Zeker in de stad met veel nabij fiets- en wandelverkeer zijn ze een welkom extra paar ogen.

Als de IONIQ 5 net zo goed wordt als deze TUCSON, breken er griezelige tijden aan voor Volkswagen, dat met ID.3 en ID.4 zijn kaarten heeft gezet op het segment waarin Hyundai vastbesloten lijkt de lakens uit te delen.