Het ietwat timide snuitje van het vorige model is verdwenen ten gunste van een behoorlijk brutaal getekende auto. Een wat boos kijkende snuit met scherpe lijnen en een grote grille laat weten dat het menens is, de vormen in de flanken zijn stukken zelfverzekerder en de achterkant valt voortaan op door extravagante lichtunits en een deels in zwart uitgevoerde achterklep.

Voor de neus van de bestuurder zit een stuur dat prettig in de hand ligt, voorzien van de juiste hoeveelheid knoppen op de correcte plekken, met daarachter een volledig digitaal instrumentenpaneel. Via een centraal aanraakscherm bedien je de meeste functies in de auto, waarbij Hyundai gelukkig vasthoudt aan een paar extra toetsen voor de diverse submenu’s zoals ‘Navigatie’ en ‘Media’.

De fysieke knoppen van voorheen zijn ingeruild voor tiptoetsen: die vragen wat gewenning maar werken effectief en blijven onder alle omstandigheden duidelijk afleesbaar. Heel prettig is bovendien de aanwezigheid van een los cluster voor de klimaatbediening: met stevige tuimelschakelaars bedien je de temperatuur en de ventilatiesnelheid, terwijl andere functies aan doeltreffende knoppen zitten gekoppeld.

Hyundai is dus weggebleven bij de overdreven knoppenbezuiniging die momenteel in de mode is (zoals we bijvoorbeeld in nieuwe Volkswagens zien) en dat verdient een pluim. Met dit soort doordachte ontwerpkeuzes neemt het merk jou als gebruiker serieus en vind je feilloos de weg in de cockpit van de i20, die daardoor zelfs aan de werkplek van de Audi A3 doet denken. Dat is een groot compliment.

Zoals het een moderne compacte auto betaamt, zit de Hyundai i20 standaard aardig vol met veiligheids- en hulpsystemen. Zo is er een voorziening aanwezig die helpt om opdoemende aanrijdingen te omzeilen, zit er een slimme cruise control op de auto die rekening houdt met de gegevens van de navigatie (toegestane snelheid, hoogteverschillen, enzovoorts) en kan de auto deels zelfstandig rijden.